-
1 zguba
zguba f (-y) (rzecz) verlorener Gegenstand m; (osoba) Vermisste(r) m, f, Ausreißer m; (bpl) (nieszczęście) lit Verderben n, Verhängnis n; Unheil n;iść na pewną zgubę offenen Auges ins Verderben rennen;doprowadzić pf do zguby ins Verderben stürzen;alkohol był jego zgubą der Alkohol war sein Verderben oder sein Verhängnis;ta kobieta była jego zgubą diese Frau wurde ihm zum Verhängnis -
2 gubić
I. vtII. vr1) ( nie móc znaleźć drogi) człowiek: sich +akk verlaufen, sich +akk verirren2) ( tracić rozeznanie) człowiek: die Übersicht verlieren\gubić się w domysłach sich +akk in Vermutungen ergehen3) ( ginąć) przedmiot: verloren gehen -
3 Verderben
jds \Verderben sein być czyjąś zgubąin sein \Verderben rennen iść na pewną zgubęjdn ins \Verderben stürzen doprowadzać [ perf doprowadzić] kogoś do zguby
См. также в других словарях:
zguba — ż IV, CMs. zgubabie 1. lm D. zgub «to co zgubiono; rzecz zgubiona; potocznie: osoba której chwilowo nie ma, której się szuka» Ogłoszenie o zgubie. Odzyskać, odnaleźć zgubę. Szukać zguby. Natrafić na zgubę. Zguba znalazła się. 2. blm «klęska,… … Słownik języka polskiego
zguba — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ia, CMc. zgubabie {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} to, co zgubiono; zgubiona rzecz : {{/stl 7}}{{stl 10}}Szukanie zguby. Odzyskać zgubę. Wierzyć w odnalezienie zguby. {{/stl 10}}{{stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
zgubić — dk VIa, zgubićbię, zgubićbisz, zgub, zgubićbił, zgubićbiony 1. «dopuścić, żeby coś zginęło, pozostawić, stracić coś przez nieuwagę, niedopatrzenie; upuścić coś bezwiednie» Zgubić pieniądze. Zgubić okulary, chusteczkę, portmonetkę. ∆ Zgubić oczko… … Słownik języka polskiego
grób — 1. Być, stać nad grobem; chylić się do grobu; być jedną nogą w grobie, na tamtym świecie; wybierać się na tamten świat «być bardzo starym, chorym, bliskim śmierci»: Już był jedną nogą na tamtym świecie, ale siostry uratowały go kroplówkami. E.… … Słownik frazeologiczny
ukręcić — 1. pot. Ukręcić czemuś łeb «udaremnić coś, zahamować szerzenie się czegoś, zlikwidować coś»: W mig zatuszował sprawę, załatwił zwolnienie za kaucją i odszkodowanie, ukręcił łeb procesowi sądowemu (...). TRO 38/1993. 2. pot. Ukręcić komuś głowę,… … Słownik frazeologiczny
grób — m IV, D. grobu, Ms. grobie; lm M. groby «miejsce, gdzie się chowa zmarłego; zwykle wykopany w ziemi dół, często obmurowany, nad którym wznosi się pagórek, stawia pomnik itp.» Otwarty, świeży grób. Grób rodzinny. Groby królewskie. Groby… … Słownik języka polskiego
gubić — ndk VIa, gubićbię, gubićbisz, gub, gubićbił, gubićbiony 1. «dopuszczać, żeby coś zginęło, tracić coś przez nieuwagę; upuszczać coś bezwiednie» Gubić pieniądze, rękawiczki. ∆ Gubić krok, takt, rytm «maszerując, idąc, tańcząc mylić krok; grać,… … Słownik języka polskiego
kręcić — ndk VIa, kręcićcę, kręcićcisz, kręć, kręcićcił, kręcićcony, kręcićceni 1. «nadawać czemuś ruch obrotowy, obracać w koło, wprawiać w wirowanie; poruszać czymś we wszystkie strony» Kręcić korbą (patefonu). Kręcić gałkami radia. Kręcić młynka… … Słownik języka polskiego
luby — lubybi przestarz. «darzony szczególną sympatią, miły, przyjemny, ulubiony, ukochany» Luby cień, chłód, wietrzyk. Luby zapach. Lube dźwięki. Luby spokój. Lube dziecko. luby, luba w użyciu rzecz. przestarz. dziś żart. «osoba kochana, bliska sercu;… … Słownik języka polskiego
pogrążać — ndk I, pogrążaćam, pogrążaćasz, pogrążaćają, pogrążaćaj, pogrążaćał, pogrążaćany pogrążyć dk VIb, pogrążaćżę, pogrążaćżysz, pogrążaćgrąż, pogrążaćżył, pogrążaćżony 1. «zagłębiać, zanurzać w czymś» Burza pogrążyła łódź w wodzie. przen. Śmierć… … Słownik języka polskiego
poznajdować — dk IV, poznajdowaćduję, poznajdowaćdujesz, poznajdowaćduj, poznajdowaćował, poznajdowaćowany «znaleźć, odszukać, napotkać wiele osób, rzeczy (kolejno, jedną po drugiej)» Poznajdował pogubione rzeczy. Z trudem poznajdowali wolne pokoje. W teatrze… … Słownik języka polskiego